vandaag belde mijn jongste zusje om te vragen of ik morgen mee ga naar de begraving van mijn dooppeter. Ik verschoot heel erg van, ik wist dat hij niet te lang meer zou leven. Maar dat het nu al zou zijn verschoot ik erg. Ik ben aan de ene kant super kwaad, zelf heb ik geen doodsbrief gekregen en hebben me niet de hoogte gehouden dat hij ziek was. Ik heb het allemaal via, via moeten horen. Maakt me echt kwaad, want nu heb ik geen afscheid kunnen nemen. Ik weet het dat ik al 4jaar in ruzie lig voor domme rede maar dat ze het zo zou spelen vind ik echt triestig. (mijn dooppeter en mijn doopmeter dat is een koppel). Mijn meter is kwaad omdat haar zoon veel bij ons zat en ze denk dat wij profiteren van hem maar dat is zo niet. Hij zat liever bij ons dan thuis. Ik heb dus gezegd tegen mijn zusje dat ik mee zal gaan. Maar nu beging ik erg te twijfelen, zou ik gaan of niet. Wat zouden ze wel niet zeggen van me Zal mijn doopmeter tegen me groepen al die dingen gaan nu door mijn hooft. Mijn man zeg dat ik beter zou gaan dat ik anders spijt zal hebben. Ik ga ook gaan maar ben gewoon bang van de mensen hun reactie en dat zeker van mijn meter. Ze vergeten wel dat ik zelf ook verdriet heb en niet enkel zij.
reacties (0)